тұра

I

зат. Жылқы тұяғының орт асындағы жұмсақ т абан еті. Пышақты т ұ р а с ы н а тигізіп алмай, қақыраған тұяқты жонып тастап, саздау жерге арқандаушы еді (Н.Қазыбеков, Дала., 11).

II

зат. көне. Жиі етіп, тігінен қағылған қада. Жаяу сарбаздар терең ор қазды, олардың ішкі бетіне сансыз т ұ р а қағып, оған араларынан сығалап садақ тартатындай саңлау қалдырды (М.Мағауин, Таңд. шығ., 1, 343).